Alleen rond het kampvuur
Door: Imke
Blijf op de hoogte en volg Imke
20 September 2015 | Australië, Collie
De eerste 320 km en 18 dagen zitten erop. (Overigens is het op het moment dat ik dit schrijf dag 16 en moet ik nog 40 voor de 320 in de benen zit). Sinds afgelopen maandag heb ik geen mensen meer gezien en heb ik dus vele vele uren van mijn eigen gezelschap. Al heb ik vanavond een grote hagedis als huisgenoot. (Deze eenzaamheid heeft geduurd tot ik vanmiddag Collie binnenliep dus in totaal bijna 7 dagen geen menselijk contact).
Een belangrijke reden voor mij om deze wandeling te gaan doen was om te ontdekken hoe het is en hoe het zou gaan om een tijdje volledig van de bewoonde wereld afgesloten te zijn. Dagen lang alleen met jezelf. En eerlijk gezegd bevalt het tot nu toe prima. De eerste 1,5 week kwam ik elke dag mensen tegen en was ik maar één keer alleen in de shelter, ik was een beetje teleurgesteld. Maar de afgelopen week is dat meer dan gecompenseerd. Dus zoals ik al zei bevalt het me wel. Ik geniet met volle teugen van het leven in deze kruising tussen een dierentuin en een botanische tuin en op dit moment heb ik genoeg aan mijn eigen gezelschap. Al betrapte ik me er zojuist wel op dat ik hardop met mezelf overleg over het eten.
In de wereld raak je zo gewend aan constant menselijk contact en tekenen van leven dat het al gauw een enge gedachte wordt om helemaal alleen te zijn. Ik ben in mijn leven nog nooit zo lang alleen geweest en het klinkt misschien raar maar ik zeg het toch: ik geniet van mijn eigen gezelschap en ik denk dat ik daar veel geluk mee heb.
Over geluk gesproken. Ik realiseer me net dat het al weer bijna een jaar geleden is sinds het ongeluk in Spanje. Toen ik nadat ik thuiskwam bij mijn eigen nederlands sprekende dokter zei hij; ik ben zo blij dat je hier tegenover mij zit. Dat was voor mij de eerste keer dat ik besefte dat er iets serieus gebeurd was. Vervolgens zei hij dat ik, met een beetje geluk na een jaar op een dag zou opstaan en me weer mezelf zou voelen. Toen besefte ik dat er iets serieus met me aan de hand was. Ik heb zoveel geluk gehad in de maanden erna. Mijn broertje die me hielp zodat ik gewoon in mijn eigen huis kon herstellen. Mamma die me op en neer naar de bieb reedt. Mensen op het werk die hun best hebben gedaan zodat ik terug kon komen ondanks dat ik niet 100% de oude was. Vrienden, familie, collega's en kerkleden die met me meeleefden. Het heeft allemaal geholpen om te zijn waar ik nu ben; aan de andere kant van de wereld! Dat is ook de reden dat deze weblog enverdergaan heet. Zowel verder als waar ik ooit ben geweest als verder na een lange, verwarrende, moeilijke maar leerzame 2,5 jaar. Overigens ben ik natuurlijk toch heel benieuwd naar de ochtend van 22 september als ik wakker word, in de spiegel kijk en kan zeggen: hallo Imke, dat is lang geleden het is goed je te zien. Het probleem is alleen dat er hier in de bossen geen spiegels hangen, dus ik zal wel weer in mezelf zitten te praten.
Tot slot moet ik nog even iets rechtzetten. De vorige keer heb ik iets gezegd over dat er geen echt verschil zit tussen het lopen van 100 km of 1000 km. (Heleen deze is voor jou☺, mail me hoe het ging in de bergen. En ik wil nog steeds proberen Camino met je proberen te lopen. Ooit ga ik nog iets schrijven over de vergelijking tussen de Bibbulmun en de Camino). Ik had het mis. Er is wel degelijk een behoorlijk verschil tussen het lopen van 100 of van 1000 km. Die eerste dagen moeten je lichaam en geest nog volledig wennen aan de andere manier van leven. Ik had behoorlijke spierpijn, je kunt best in redelijk goede conditie zijn maar 20 km in bergachtig terrein met 20 (laten we maar niet in details denken) kg op je rug is wel even wat anders. En de mensen zeggen wel dat je tas steeds iets lichter wordt maar geloof me: daar voel je niks van tot je tas weer bijgevuld wordt. Dus de eerste dagen spierpijn maar ook verder moeten je lichaam en geest wennen aan het andere ritme. Eten gaat anders, slapen gaat anders, je lichaam voelt anders en je geest gaat anders denken met zo weinig afleiding. Tot opeens (voor mij na 200 km) het allemaal goed voelt en dan weet je: nu kan ik de rest ook.
Een belangrijke reden voor mij om deze wandeling te gaan doen was om te ontdekken hoe het is en hoe het zou gaan om een tijdje volledig van de bewoonde wereld afgesloten te zijn. Dagen lang alleen met jezelf. En eerlijk gezegd bevalt het tot nu toe prima. De eerste 1,5 week kwam ik elke dag mensen tegen en was ik maar één keer alleen in de shelter, ik was een beetje teleurgesteld. Maar de afgelopen week is dat meer dan gecompenseerd. Dus zoals ik al zei bevalt het me wel. Ik geniet met volle teugen van het leven in deze kruising tussen een dierentuin en een botanische tuin en op dit moment heb ik genoeg aan mijn eigen gezelschap. Al betrapte ik me er zojuist wel op dat ik hardop met mezelf overleg over het eten.
In de wereld raak je zo gewend aan constant menselijk contact en tekenen van leven dat het al gauw een enge gedachte wordt om helemaal alleen te zijn. Ik ben in mijn leven nog nooit zo lang alleen geweest en het klinkt misschien raar maar ik zeg het toch: ik geniet van mijn eigen gezelschap en ik denk dat ik daar veel geluk mee heb.
Over geluk gesproken. Ik realiseer me net dat het al weer bijna een jaar geleden is sinds het ongeluk in Spanje. Toen ik nadat ik thuiskwam bij mijn eigen nederlands sprekende dokter zei hij; ik ben zo blij dat je hier tegenover mij zit. Dat was voor mij de eerste keer dat ik besefte dat er iets serieus gebeurd was. Vervolgens zei hij dat ik, met een beetje geluk na een jaar op een dag zou opstaan en me weer mezelf zou voelen. Toen besefte ik dat er iets serieus met me aan de hand was. Ik heb zoveel geluk gehad in de maanden erna. Mijn broertje die me hielp zodat ik gewoon in mijn eigen huis kon herstellen. Mamma die me op en neer naar de bieb reedt. Mensen op het werk die hun best hebben gedaan zodat ik terug kon komen ondanks dat ik niet 100% de oude was. Vrienden, familie, collega's en kerkleden die met me meeleefden. Het heeft allemaal geholpen om te zijn waar ik nu ben; aan de andere kant van de wereld! Dat is ook de reden dat deze weblog enverdergaan heet. Zowel verder als waar ik ooit ben geweest als verder na een lange, verwarrende, moeilijke maar leerzame 2,5 jaar. Overigens ben ik natuurlijk toch heel benieuwd naar de ochtend van 22 september als ik wakker word, in de spiegel kijk en kan zeggen: hallo Imke, dat is lang geleden het is goed je te zien. Het probleem is alleen dat er hier in de bossen geen spiegels hangen, dus ik zal wel weer in mezelf zitten te praten.
Tot slot moet ik nog even iets rechtzetten. De vorige keer heb ik iets gezegd over dat er geen echt verschil zit tussen het lopen van 100 km of 1000 km. (Heleen deze is voor jou☺, mail me hoe het ging in de bergen. En ik wil nog steeds proberen Camino met je proberen te lopen. Ooit ga ik nog iets schrijven over de vergelijking tussen de Bibbulmun en de Camino). Ik had het mis. Er is wel degelijk een behoorlijk verschil tussen het lopen van 100 of van 1000 km. Die eerste dagen moeten je lichaam en geest nog volledig wennen aan de andere manier van leven. Ik had behoorlijke spierpijn, je kunt best in redelijk goede conditie zijn maar 20 km in bergachtig terrein met 20 (laten we maar niet in details denken) kg op je rug is wel even wat anders. En de mensen zeggen wel dat je tas steeds iets lichter wordt maar geloof me: daar voel je niks van tot je tas weer bijgevuld wordt. Dus de eerste dagen spierpijn maar ook verder moeten je lichaam en geest wennen aan het andere ritme. Eten gaat anders, slapen gaat anders, je lichaam voelt anders en je geest gaat anders denken met zo weinig afleiding. Tot opeens (voor mij na 200 km) het allemaal goed voelt en dan weet je: nu kan ik de rest ook.
-
20 September 2015 - 13:30
Hanneke:
Ha lieve Imke, wat fijn dat je het goed hebt met jezelf! Je bént ook een aangenaam persoon! Fijn van je te horen, en dat je zo met me meeleeft;-)
-
20 September 2015 - 13:40
Papa:
Blij om dit van jou te lezen. -
20 September 2015 - 14:21
Margriet:
Jeej, you go girl! Leuk om van je te horen en fijn dat je, naast de spinnen en slangen, ook jezelf hebt overleefd :D Ik ben trots op je.
Knuffel Margriet -
20 September 2015 - 14:28
Gonny:
Lieve Imke, ik heb diep respect voor je en de manier waarop je een aangenaam gezelschap voor jezelf kunt zijn.
Persoonlijk vind ik tegen jezelf praten niet zo vreemd, ik doe het ook regelmatig en mij bevalt het meestal heel goed.
Geniet van je tocht en veel liefs kracht en uithoudingsvermogen,
Gonny -
20 September 2015 - 21:49
Sibel :
Hey meid,
Fijn om wat van jou te horen..Ik dacht laatst nog aan jou. Je hebt al behoorlijk wat gelopen..Knap hoor! Blijf tegen jezelf praten..((: You go girl..& take care..
Liefs Sibel -
20 September 2015 - 22:36
Kd:
Mooie verhalen! Hoe is het eten?
Ik heb ooit gehoord dat er niet veel mensen zijn die zichzelf willen tegenkomen, omdat ze er dan achter zouden komen dat ze zichzelf niet mogen. Of juist wel, maar dat ze de enige blijken. Toch goed dat jij het wel durft, en dat het goed uitpakt.
Hou je veilig! -
22 September 2015 - 11:29
Janneke:
Hey lieverd, vandaag is het 22 september...wat ben ik blij dat ik nog een bericht aan je mag en kan schrijven. Dat je ook echt nog mag lezen!
Wat ben jij een kanjer zeg, vrouwen zwakke geslacht???!!!
Heel veel succes met het lopen, opletten voor wild en ga met God want Hij is ALTIJD bij jou! Overleg met Hem, Hij leid je op het juiste pad!
Liefs Janneke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
