En dan nu...
Door: Imke
Blijf op de hoogte en volg Imke
02 September 2015 | Australië, Perth
OBSERVATIES OVER HET LEVEN IN AUSTRALIE
Inmiddels ben ik al bijna twee weken in Perth en begin ik al aardig te wennen. Behalve dan dat ze hier aan de verkeerde kant van de weg rijden. De eerste keer dat ik me dat bewust werd was toen ik in de bus van het vliegveld naar de stad zat. Ik dacht 'waarom rijdt die idioot toch de hele tijd links... o, wacht eens ze rijden hier aan de verkeerde kant van de weg'. Vooral bij het over straat lopen is dat nog wel eens eng. Na het ongeluk vorig jaar komt voor mij gevoelsmatig het gevaar van de linker kant. Maar in dit land komt het gevaar van rechts, en dat brengt af en toe wat verwarring met zich mee van mijn kant. Dus voorlopig kijk ik voor de zekerheid maar weer gewoon tien keer naar beide kanten bij het oversteken.
Wat je je overigens niet beseft totdat je in zo'n verkeerde kant van de weg land bent is dat het voor meer dingen geldt. Bijvoorbeeld gewoon over de stoep lopen. Zonder het bewust door te hebben lopen we zoals de auto's rijden. Dus hier loop ik constant tegen de stroom in. Ditzelfde is ook van toepassing op roltrappen. De eerste paar keer stond ik raar te kijken toen ik voor de verkeerde stond en de mensen op me af zag komen.
In Nederland werd al af en toe opgemerkt dat als ik in augustus naar Australie zou gaan het winter is. Op zichzelf is de winter hier zo gek nog niet. De temperaturen zijn maar iets lager dan in Nederland in de zomer (een graag of 20 overdag), en de regen is geweldig. Soms komt er opeens een hoosbui naar beneden en tien minuten later schijnt de zon, en dat dan de hele dag door. Het grootste probleem met winter is dat het om 6 uur donker is, en dat was wel even wennen. Er is mij overigens vertelt dat ook in de zomer de dagen kort zijn hier en het voor 8 uur donker is. Het zal wel.
Nog een interesting fact wat ik op de vlucht hierheen heb ontdekt, het eten bij Singapore Airlines is stukken beter dan wat je krijgt in een Spaans ziekenhuis.
BIBBULMUN TRACK
De afgelopen twee weken ben ik (een beetje) bezig geweest met het voorbereiden van een wandeling tussen Perth en Albany. Dat is ongeveer 1000 kilometer, en nee ik loop niet door de woestijn. Geloof het of niet het is niet zo dat dit hele land uit woestijn bestaat. In feite zal ik eerst een hele tijd door bossen lopen en de laatste paar honderd kilometer evenwijdig aan de zee. Voor ik vertrok had ik al de nodige research gedaan, want eerlijk is eerlijk een wandeling in Australie is niet hetzelfde als een wandeling in Europa.
Het eerste teken daarvan is al dat tussen startplaats en de eerste gelegenheid om nieuw eten in te slaan ruim 200 kilometer zit. Ze gaan er hier vanuit dat je daar een dag of twaalf over doet. Dat komt er dus op neer dat er voor circa 12 dagen aan eten moet worden meegesleept. (overigens ben ik erachter gekomen dat er na 8 dagen een huis is waar je eetvoorraden naar toe kunt sturen, dus dat heb ik gedaan) Op elke dagafstand (gewoonlijk 15-20 kilometer) is een soort van onderkomen, dat klinkt goed maar het zijn meestal drie muren en een dak. Op die plaatsen is ook een toilet en waterreservoir, dus over water hoef ik me geen zorgen te maken (Ik wil er niet eens aan denken voor 12 dagen water mee te moeten slepen).
Toen ik dit de eerste keer aan mijn vader vertelde dacht hij dat ik me vergiste, zo'n lange afstand tussen dorpen is wel heel ver. Maar we hebben het hier over Australie, het kan nog veel langer. Gelukkig geldt voor deze wandeling dat de eerste etappe meteen de langste is dus de volgende etappes zal de tas lichter zijn. Daarnaast schijnt het dat je meestal een kleine kilo per dag eet dus ook tijdens het lopen wordt de tas lichter. Mijn grootste probleem is alleen dat ik NOOIT zonder eten wil komen te zitten. Dus ik denk dat ik het gevaar loop inmiddels al voor drie weken eten mee te gaan nemen.
Overigens heb ik wel een issue met de locaties van de shelters. Wat mij betreft is 15-20 kilometer per dag wat aan de korte kant en had het wel 25-30 mogen zijn. Dubbele etappes zouden namelijk wat veel kunnen zijn. Maar goed de tijd zal het leren, en tijd heb ik in overvloed.
Eerlijk gezegd heb ik mij de afgelopen weken van tijd tot tijd wel eens serieus afgevraagd of ik dit nu echt leuk vind. En na een halve seconde weet ik al dat ik dat echt vind. Zowiezo klinkt 1000 kilometer ver maar inmiddels weet ik ook dat het niet zo gek veel uitmaakt of je een wandeling van 100 kilometer maakt of van 1000. Het leven onderweg is hetzelfde: je wordt wakker, je pakt je tas in, je loopt een tijdje, neemt veel pauzes, stopt met lopen en gaat slapen. Natuurlijk wordt dit alles afgewisseld met veel eten. Dus of je dat nu een week of een maand doet maakt voor mijn gevoel niet zoveel uit. Daarnaast komt natuurlijk dat ik wel eens langer aan de wandel ben geweest dan 1000 kilometer (6-8 weken). Bovendien vind ik het idee van bijna twee weken door het bos lopen zonder echte tekenen van beschaving te zien heel uitdagend, en dan heb ik het voor het gemak nog maar niet over de supergiftige slangen die rondglibberen.
Hoe dan ook, het voorbereiden ging buitengewoon voorspoedig. Er is een foundation die de wandeling onderhoudt en daar heb ik een gesprek gehad met een andere 'end-to-ender'. Blijkbaar kom ik over alsof ik weet waar ik mee bezig ben al vraag ik me dat zelf nog wel eens af. Toen ik daar binnenliep had ik verwacht dat ze me voor gek zouden verklaren dat ik dit in mijn eentje wil gaan doen, maar ze waren juist heel positief. Alle andere mensen die ik tegenkomen verklaren me overigens wel voor gek. Maar er is niets mis met een beetje gekte op zijn tijd. Morgen vertrek ik.
(Ik heb al gehoord van een wandeling langs de oostkust van 5000 kilometer, dat is pas een uitdaging)
Inmiddels ben ik al bijna twee weken in Perth en begin ik al aardig te wennen. Behalve dan dat ze hier aan de verkeerde kant van de weg rijden. De eerste keer dat ik me dat bewust werd was toen ik in de bus van het vliegveld naar de stad zat. Ik dacht 'waarom rijdt die idioot toch de hele tijd links... o, wacht eens ze rijden hier aan de verkeerde kant van de weg'. Vooral bij het over straat lopen is dat nog wel eens eng. Na het ongeluk vorig jaar komt voor mij gevoelsmatig het gevaar van de linker kant. Maar in dit land komt het gevaar van rechts, en dat brengt af en toe wat verwarring met zich mee van mijn kant. Dus voorlopig kijk ik voor de zekerheid maar weer gewoon tien keer naar beide kanten bij het oversteken.
Wat je je overigens niet beseft totdat je in zo'n verkeerde kant van de weg land bent is dat het voor meer dingen geldt. Bijvoorbeeld gewoon over de stoep lopen. Zonder het bewust door te hebben lopen we zoals de auto's rijden. Dus hier loop ik constant tegen de stroom in. Ditzelfde is ook van toepassing op roltrappen. De eerste paar keer stond ik raar te kijken toen ik voor de verkeerde stond en de mensen op me af zag komen.
In Nederland werd al af en toe opgemerkt dat als ik in augustus naar Australie zou gaan het winter is. Op zichzelf is de winter hier zo gek nog niet. De temperaturen zijn maar iets lager dan in Nederland in de zomer (een graag of 20 overdag), en de regen is geweldig. Soms komt er opeens een hoosbui naar beneden en tien minuten later schijnt de zon, en dat dan de hele dag door. Het grootste probleem met winter is dat het om 6 uur donker is, en dat was wel even wennen. Er is mij overigens vertelt dat ook in de zomer de dagen kort zijn hier en het voor 8 uur donker is. Het zal wel.
Nog een interesting fact wat ik op de vlucht hierheen heb ontdekt, het eten bij Singapore Airlines is stukken beter dan wat je krijgt in een Spaans ziekenhuis.
BIBBULMUN TRACK
De afgelopen twee weken ben ik (een beetje) bezig geweest met het voorbereiden van een wandeling tussen Perth en Albany. Dat is ongeveer 1000 kilometer, en nee ik loop niet door de woestijn. Geloof het of niet het is niet zo dat dit hele land uit woestijn bestaat. In feite zal ik eerst een hele tijd door bossen lopen en de laatste paar honderd kilometer evenwijdig aan de zee. Voor ik vertrok had ik al de nodige research gedaan, want eerlijk is eerlijk een wandeling in Australie is niet hetzelfde als een wandeling in Europa.
Het eerste teken daarvan is al dat tussen startplaats en de eerste gelegenheid om nieuw eten in te slaan ruim 200 kilometer zit. Ze gaan er hier vanuit dat je daar een dag of twaalf over doet. Dat komt er dus op neer dat er voor circa 12 dagen aan eten moet worden meegesleept. (overigens ben ik erachter gekomen dat er na 8 dagen een huis is waar je eetvoorraden naar toe kunt sturen, dus dat heb ik gedaan) Op elke dagafstand (gewoonlijk 15-20 kilometer) is een soort van onderkomen, dat klinkt goed maar het zijn meestal drie muren en een dak. Op die plaatsen is ook een toilet en waterreservoir, dus over water hoef ik me geen zorgen te maken (Ik wil er niet eens aan denken voor 12 dagen water mee te moeten slepen).
Toen ik dit de eerste keer aan mijn vader vertelde dacht hij dat ik me vergiste, zo'n lange afstand tussen dorpen is wel heel ver. Maar we hebben het hier over Australie, het kan nog veel langer. Gelukkig geldt voor deze wandeling dat de eerste etappe meteen de langste is dus de volgende etappes zal de tas lichter zijn. Daarnaast schijnt het dat je meestal een kleine kilo per dag eet dus ook tijdens het lopen wordt de tas lichter. Mijn grootste probleem is alleen dat ik NOOIT zonder eten wil komen te zitten. Dus ik denk dat ik het gevaar loop inmiddels al voor drie weken eten mee te gaan nemen.
Overigens heb ik wel een issue met de locaties van de shelters. Wat mij betreft is 15-20 kilometer per dag wat aan de korte kant en had het wel 25-30 mogen zijn. Dubbele etappes zouden namelijk wat veel kunnen zijn. Maar goed de tijd zal het leren, en tijd heb ik in overvloed.
Eerlijk gezegd heb ik mij de afgelopen weken van tijd tot tijd wel eens serieus afgevraagd of ik dit nu echt leuk vind. En na een halve seconde weet ik al dat ik dat echt vind. Zowiezo klinkt 1000 kilometer ver maar inmiddels weet ik ook dat het niet zo gek veel uitmaakt of je een wandeling van 100 kilometer maakt of van 1000. Het leven onderweg is hetzelfde: je wordt wakker, je pakt je tas in, je loopt een tijdje, neemt veel pauzes, stopt met lopen en gaat slapen. Natuurlijk wordt dit alles afgewisseld met veel eten. Dus of je dat nu een week of een maand doet maakt voor mijn gevoel niet zoveel uit. Daarnaast komt natuurlijk dat ik wel eens langer aan de wandel ben geweest dan 1000 kilometer (6-8 weken). Bovendien vind ik het idee van bijna twee weken door het bos lopen zonder echte tekenen van beschaving te zien heel uitdagend, en dan heb ik het voor het gemak nog maar niet over de supergiftige slangen die rondglibberen.
Hoe dan ook, het voorbereiden ging buitengewoon voorspoedig. Er is een foundation die de wandeling onderhoudt en daar heb ik een gesprek gehad met een andere 'end-to-ender'. Blijkbaar kom ik over alsof ik weet waar ik mee bezig ben al vraag ik me dat zelf nog wel eens af. Toen ik daar binnenliep had ik verwacht dat ze me voor gek zouden verklaren dat ik dit in mijn eentje wil gaan doen, maar ze waren juist heel positief. Alle andere mensen die ik tegenkomen verklaren me overigens wel voor gek. Maar er is niets mis met een beetje gekte op zijn tijd. Morgen vertrek ik.
(Ik heb al gehoord van een wandeling langs de oostkust van 5000 kilometer, dat is pas een uitdaging)
-
02 September 2015 - 14:03
Heleen:
Yes, een teken van leven! Briljante uitspraak dat 100 km niet heel veel anders is dan 1000 km. Zelf vertrek ik vrijdag naar Zwitserland, ik mag hopen dat we daar minder gaan lopen dan 100 :-)
Lieve meid, geniet van je tocht, verlies je eigen beschaving (voor zover je die hebt) niet en LEEF! -
02 September 2015 - 15:22
Gonny:
Prettige wandeling, geniet vooral. En er wordt ook door Johan en mij aan je gedacht en met je meegeleefd. We zijn heel benieuwd naar je verhalen.
Liefs van Gonny -
03 September 2015 - 06:39
Liesje:
Lieve Imke, goede reis en fijne tijd. Dikke knuffel. -
03 September 2015 - 22:58
Sibel:
Geweldig verhaal..((: Ik ben trots op jou..Geniet ervan en pas goed op jezelf..
Groetjes uit Holland..xxx -
04 September 2015 - 07:43
Janneke:
Haah fijn om wat van je te lezen Imke!
Ben echt heel blij dat ik de vrijdag voor je wegging nog met je heb doorgebracht!!
Als ik je plan niet wist, had ik jou ook voor knettergek verklaard. Maar je bent goed voorbereid, daar ligt het niet aan!
Ik denk vaak aan je (rij bijna dagelijks langs je (oude) kamer), en denk ook geregeld aan die vrijdag. Het was echt gezellig!
Meisje, ik wens je veel kracht, wijsheid, plezier, gezondheid en vooral de zegen van de Heere in deze zware tocht!
Heel veel liefs je dinnetje plus aanhang, kusjes en knuffeltjes van Thijs en Robert -
04 September 2015 - 17:28
Joke Sikkema:
Ha imke, net even door je moeder op de hoogte gebracht en even je blog opgezocht!
Leuk om te lezen, heb een goede tijd en ga met God!
Groetjes uit hattem -
07 September 2015 - 12:07
Chantal:
Heey Imke!
Goed om iets van je te lezen en fijn dat alle voorbereidingen voor je wandeling goed verlopen zijn.
Heel veel plezier, geniet en pas goed op jezelf! -
15 September 2015 - 18:46
Margriet:
Imke!! Al bijna weer terug in de bewoonde wereld? Ik ben erg benieuwd hoe je het gehad hebt!
Liefs Margriet
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
